raz

grudzień 1996 roku, Szwecja

Tuż po tym jak w końcu udało jej się zasnąć, obudziło ją stukanie w szybę. Przez chwilę wpatrywała się w okno z bezbrzeżnym zdumieniem, usiłując sobie przypomnieć, kiedy ostatnio korzystała z sowiej poczty. Na wpół śpiący umysł odmówił jednak posłuszeństwa i musiała dodać to do listy rzeczy, których nie pamięta (nie chce pamiętać).

Niechętnie zwlekła się z łóżka, podwijając rękawy kusząco miękkiej, flanelowej piżamy, zakupionej niedawno w związku z zimą zaglądającą przez komin. Starała się opanować drżenie, idąc na palcach, żeby jak najbardziej ograniczyć powierzchnię zetknięcia z zimną, drewnianą podłogą, ale gęsia skórka i tak powoli wspinała się po jej łydkach, by po chwili dosięgnąć bladych ramion.

– Kto miałby do mnie pisać…? – mruknęła pod nosem. Przez ostatnie lata samotności przyzwyczaiła się do wiecznie panującej ciszy, jednak nie mogąc jej zaakceptować, nauczyła się  mówić do siebie. Czasem też do listonosza, który bywał tu zastanawiająco często. Nazywał się Mikkel i miał masę bladych piegów, które odejmowały mu z pięć lat – w życiu nie dałaby mu więcej niż dwadzieścia dwa.

Klamka była tak zimna, że palce niemal przymarzły jej do gładkiego metalu, nie poddała się jednak i wpuściła szarą płomykówkę, solidnie zamykając za nią okno. Sowa przysiadła na ramie dużego – zupełnie niepotrzebnie, przemknęło Inge przez myśl – łóżka i nastroszyła się, wydając z siebie głuche dźwięki.

– Tylko nie pobrudź mi pościeli, wstrętny ptaku – syknęła dziewczyna. Podkradła się do nagle nieruchomego stworzenia i zabrała się za odwiązywanie listu od jego nóżki, marszcząc przy tym nos. – Co ty tam masz, hm?

Niecierpliwe, zadziwiająco niezręczne palce, pospiesznie złamały lakową pieczęć i rozłożyły pergamin. Inge na chwilę zamarła, czując jak mocno zaczyna bić jej serce i rozszerzonymi oczami przebiegła po zawartości przesyłki.

Inge,

Nie jest dobrze, ba, jest na tyle źle, że zwracam się do Ciebie. Może i nie pozostawaliśmy ostatnio w najbardziej zażyłych kontaktach, ale muszę prosić Cię o ogromną przysługę. Jeżeli dobrze pamiętam, to powinnaś teraz być gdzieś w Szwecji, a tak się składa, że trudno o kontakt z naszymi tam. Wiesz, że staramy się zbierać siły w jednym miejscu, a teraz z tymi siłami mamy problemy. Prócz kilku naprawdę dobrych ludzi nie mamy prawie nic. Pamiętasz Kingsleya Shackelbota? Albo młodą Tonks?  Nawet jeżeli nic Ci te nazwiska nie mówią, to wiedz, że cała rodzina Weasley’ów jest zaangażowana. No i mamy Pottera…

Przeczytała wiadomość jeszcze trzy razy, ale nadal nie była pewna czego tak naprawdę chciał od niej Charlie Weasley. Pisał coś o niepokojach, o ludziach, których nie widziała od tak wielu lat. Oczekiwał, że przyjedzie, ale jak niby miałaby to zrobić? Zostawić siostrę?

Złożyła starannie pergamin i wsunęła go do szuflady biurka. Po zerknięciu na zegarek odetchnęła głębiej – było pięć po czwartej, a więc za niecałą godzinę zjawi się Mikkel, starając się wsunąć korespondencję do skrzynki jak najciszej, żeby nie przerwać napiętego snu żadnej z sióstr. Zazwyczaj podczas jego porannego obchodu spała albo udawała, że śpi i czekała na jego popołudniową wizytę. Nie, nie przychodził tu tylko do niej – w domu obok miała siedzibę jakaś wielka korporacja księgowa, dostarczał im pocztę w południe na specjalną prośbę sekretarek, w zasadzie nie musiały tak bardzo prosić. Mikkel kochał swoją pracę, w zasadzie nie zajmował się niczym innym, przynajmniej Inge o tym nie wiedziała.

Przysiadła ostrożnie na brzegu łóżka, zerkając niepewnie na nastroszoną sowę. Z jednej strony nie znosiła intruzów we własnym domu, ale z drugiej tak dawno nie miała do czynienia z tymi ptakami… Powstrzymała chęć przeciągnięcia dłonią po twardych piórach zwierzęcia i wbiła wzrok w podłogę, pod której obluzowanymi deskami spoczywało bezpiecznie niewielkie pudełko, starannie zapakowane przez samą dziewczynę. Włożyła je tam po śmierci rodziców, już prawie trzy lata temu i od tej pory ani razu nie użyła magii, ograniczając się do korzystania z eliksirów, które miały złagodzić cierpienia Kajsy i bezróżdżkowych wyciszaczy, tak na wszelki wypadek. Dlatego tym większym zaskoczeniem był list z tej drugiej strony, w dodatku niósł ze sobą to, czego zdecydowanie nie lubiła – problemy. A z problemami podobno najlepiej jest się przespać. Westchnęła przeciągle i zwinęła się w kłębek, marszcząc rozrzuconą pościel.

~*~

Mikkel uśmiechał się wesoło, poprawiając na ramieniu torbę listonosza, zwisającą swobodnie z lewego ramienia. Błękitne oczy jaśniały, jak zwykle zresztą, wpijając się spojrzeniem w drobną sylwetkę Inge. Dziewczyna zbiegła po schodkach, dotyk szorstkiego, oblodzonego kamienia uświadomił jej, że nie pomyślała o założeniu butów. Wzdrygnęła się lekko, i przerwała bieg do furtki.

– Mikkel! – zawołała z roztargnieniem. – Zapomniałam o butach, zamknij!

Mężczyzna spoglądał na oddalającą się blondynkę z jeszcze szerszym uśmiechem, odsłaniając niezwykle równe, jak na mugola, zęby. Oczywiście, że zapomniała, zawsze zapomina, pomyślał, przekręcając stary, zaśniedziały klucz w zamku, gdyby nie zapominała, chyba świat by się skończył.

Mogła zapomnieć o wszystkim, ale zawsze pamiętała o siostrze – zupełnie jakby jej mózg był jednym wielkim wysypiskiem, na którym kotłowały się wszelakie myśli i wspomnienia, a obok całego tego bałaganu stała sobie spokojnie mała budka, w której wszystko było poukładane według koloru i rozmiaru – eliksir nasenny rozcieńczyć trzema łyżkami wody i najlepiej podawać schłodzony, wtedy mniej czuć specyficzny smak… O trzeciej poprawić poduszki, zawsze wtedy zaczynają ją boleć plecy, godzinę później odwrócić na drugi bok, przewracać systematycznie, jak kiełbaskę nad ogniem, bo zrobią się odleżyny… Zawsze rzucać zaklęcie wyciszające na jej pokój, nigdy nie wiadomo, co mogłoby ją obudzić, a żaden eliksir nie jest niezawodny…

Wszystko co dotyczyło Kajsy było ważne – jej mała siostrzyczka zasługiwała na wyjątkowe traktowanie.

Mikkel wsunął się cicho do domu, starannie zamykając za sobą drzwi. Nie mógł wiedzieć, że pospiesznie rzucony wyciszacz zapewnił Kajsie zupełny spokój. Odwiesił skórzaną torbę na wieszak, zdjął kurtkę i przekradł się do kuchni. Inge właśnie naciągała grube skarpety, wtykając w nie nogawki spodni od piżamy.

– Herbaty? – szepnął w stronę dziewczyny. Pokiwała ochoczo głową.

– Poproszę – mruknęła. – Nie musisz szeptać, dopiero co podałam jej leki nasenne.

Usiadła wygodnie przy stole kuchennym, podkuliła kolana i objęła je rękami. Tak było cieplej i bezpieczniej, poza tym, jak oparła brodę na ramieniu, to mogła spokojnie obserwować zręczne, szybkie ruchy Mikkela.

– Dostałam list… – podjęła, ale zaraz zawiesiła głos.

– List? – zapytał już normalnym głosem, zerkając na zegarek (zielona herbata parzy się sześć minut?). – Nie przypominam sobie, kiedy?

– Um, prywatnie. – Zdecydowała się podać mu wersję tak prawdziwą, jak to tylko możliwe. – Mój znajomy ma hodowlę ptaków i one, hm, przylatują listy do ludzi.

– Przylatują listy do ludzi? – powtórzył, tłumiąc uśmiech. Postawił przed nią kubek gorącego naparu i usiadł naprzeciwko. – Masz na myśli gołębie pocztowe?

– Coś w tym stylu – wymamrotała, zerkając w bok. Nigdy nie była dobrym kłamcą, ale przecież mówiła nieprawdę już od początku ich znajomości, więc jak niby miał się zorientować? Przyciągnęła kubek do ust.

– Nie pij, jeszcze się nie zaparzyła.

– Ale… – zmarszczyła brwi. Nigdy nie znała się na herbacie ani na innych napojach, które wymagały jakiegokolwiek przygotowywania.

– Poparzysz się – zauważył  dobitnie i rozparł się wygodniej na krześle. Drewno zatrzeszczało niezadowolone.

– Nie mam pojęcia gdzie się podział mój zdrowy rozsądek…

– To znaczy, że kiedyś go miałaś? – roześmiał się głośno, ale natychmiast zakrył usta ręką i zerknął niespokojnie na schody, a potem na Inge.

– Pewnie, kiedyś byłam małym przemądrzalcem, myślałam że wiem wszystko. Ale nie byłam głupia, nie da się zaprzeczyć. – Nie zauważyła nawet jego przestrachu, wpatrywała się smętnie w ciemne liście osiadające na dnie kubka. – A co jeżeli wykorzystałam już całe zasoby? Co jeżeli będę się robiła coraz głupsza i głupsza, aż w końcu zapomnę nawet jak się mówi i czyta?

– Wtedy tu zamieszkam i będę się opiekował wami oboma. Ale ostrzegam, że przyniosę ze sobą wszystkie znaczki i koperty, i zawalę nimi twój sterylny salon. – Nadal zerkał niepewnie w stronę schodów, bojąc się, że obudził Kajsę, ale na piętrze panowała cisza, żadnego poruszenia, zupełnie nic.

Machnęła ręką.

– Jest sterylny tylko dlatego, że nikt do niego nie zaglądał od przeprowadzki. Możesz do niego wstawić co tylko chcesz. – Dźgała liście herbaty jak mała dziewczynka, upychała je łyżeczką na dno, pilnując, żeby żaden nie wypłynął na powierzchnię. Była zbyt zajęta, żeby zwrócić na uwagę na dziwny wyraz twarzy młodzieńca i choćby pomyśleć o jego interpretacji. Mikkel oczyścił gardło, starając się opanować dziwny odruch wepchnięcia sobie palców o ust i obgryzienia paznokci aż do krwi. Przesunął za to ręce do przodu, sam tak naprawdę nie wiedząc po co – żeby dosięgnąć dłoni zaabsorbowanej blondynki musiałby niemal całkowicie położyć się na blacie.

– Inge…? – Nie powinien się odzywać, nie kiedy wpadał w ten dziwny nastrój, który tylko ona potrafiła wywołać. Tak naprawdę nie powinien się odzywać od kiedy tylko zdał sobie sprawę, że przychodzi tu nie dlatego, że roztargniona dziewczyna go bawi i nie dlatego, że ma zawsze na półkach świetną herbatę, która podobno już była w szafkach, kiedy się wprowadzały.

Kiedy na niego spojrzała, musiał się zmusić do wytrzymania jej wzroku, tylko w tej przeklętej kuchni zdarzało mu się zapominać języka w gębie, ale zawsze siedzieli tylko w niej, więc jakim cudem Inge miałaby się zorientować?

– Yyy… hym, mówiłaś o liście?

– Tak, właśnie. Napisał do mnie Charlie, chciał, żebym, um… czy mam kontakt ze starymi znajomymi, pytał. I… ale nie mam. – Marszczyła dziwnie brwi, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiała, on czekał spokojnie, ciesząc się, że nie musi się odzywać. – Chciał, żeby… Żeby przyjechać, mają tam pewne problemy, a ja znam się na pewnych rzeczach i mogę im pomóc. W zasadzie… W zasadzie to chyba raczej nie ma sensu, nie mogę mu podać żadnych kontaktów, bo ich nie mam już. Nie odzywam się do nikogo, nikt nie odzywa się do mnie, wiesz, musiałam zmienić otoczenie, a ludzie też tym otoczeniem są… Wiesz o co chodzi? – zerknęła na niego z nadzieją.

Pokiwał głową ochoczo, choć nie miał najmniejszego pojęcia.

– Możesz już pić – szepnął, nie chcąc  zbijać jej z pantałyku. Kiedy już zaczynała mówić, często miał wrażenie, że jest trochę… dziwna, nienormalna, niepasująca. Jakby ukrywała jakiś ogromny sekret, którego nikt nie może poznać.

Zacisnęła pięści.

– Wiesz, Mikkel, to wszystko wcale nie jest takie proste. To znaczy, nie, chętnie wysłałabym mu wszelkie kontakty, to oczywiste, ale sama… No przecież tam nie przetransportuję się sama. A Kajsa? Kajsa do niczego im się nie przyda, co z nią zrobią? Bo ja nie będę miała czasu, żeby się nią zajmować, jeżeli… Jeżeli będę im pomagać, jeżeli wiesz o co mi chodzi. Zresztą… Zostawiłam w Anglii tyle wspomnień, ale przecież nie będę wchodzić do Hog… Widzisz, on jest jego bratem… – zakryła usta ręką i spojrzała na niego rozszerzonymi oczami.

Zamarł razem z nią, zastanawiając co takiego powiedziała, czego nie powinna była. Po chwili jednak dotarło do niego coś innego – Anglia, Inge chciała wyjechać do Anglii. Cóż, co jak co, ale Anglia nie była blisko Szwecji, nie ma zatem szans na wpadanie codziennie na herbatę, na zamykanie furtki i śmianie się z tego, że znowu zapomniała butów. Wyprostował się, jego twarz spoważniała.

– Na Merlina, Mikkel, nie mówiłam o nim tak dawno. Nie miałam nawet czasu o nim myśleć, skąd nagle wziął mi się teraz…? – To zadziwiające, że nawet tak blada twarz, jak jej, może stać się jeszcze bledsza, zupełnie jakby skóra oblekająca policzki była zupełnie przezroczysta i mógł zobaczyć krew płynącą żyłami. – Myślisz, że to coś znaczy? Nie, skąd, każdy ma sentyment do swojej pierwszej miłości, prawda? Ty na pewno też, opowiedz mi o swojej pierwszej miłości.

Pierwsza miłość, tak powiedziała, właśnie tak – chciała wrócić do Anglii do swojej pierwszej miłości i zupełnie zapomnieć o wszystkim tutaj. Zupełnie zapomnieć o nim samym. Nagle zdał sobie sprawę, że nie chciał, żeby go zostawiała. Nie chciał, żeby wyjechała dokądkolwiek, nawet blisko, nawet na jeden dzień, nawet na chwilę. Uświadomienie sobie, że nie wyobraża sobie dna bez niej trochę mu zajęło, ale teraz ta myśl uderzyła go ze zdwojoną siłą.

– Nie… – gardło mu się ścisnęło, dziwna siła wyssała z jego głowy wszelkie myśli i uczucia, zostawiając go pustego, jak wydrążony owoc. Nie był w stanie nawet się poruszyć. Zawsze był pewien, że jeżeli komuś na kimś zależy, to to zawsze jest odwzajemnione, ludzie go lubili – on lubił ludzi, prosta analogia.

– Hej, przepraszam, nie wiedziałam, że to jakaś smutna historia. – Zmartwiła się i wstała od stołu, żeby do niego podejść. Stanęła za jego plecami i oplotła go ramionami, pochylając się. Oparła brodę na jego barku. – Nie złość się Mikkel, wiem dobrze, że historie miłosne nie zawsze są miłe, spójrz na mnie – wylądowałam zupełnie sama na obrzeżach kraju z chorą siostrą, a on się nawet nie zainteresował. Niby wiem, że mieliśmy tylko siedemnaście lat, ale wydawało się, że wiemy czego chcemy. Tak naprawdę to chyba nikt nigdy tego nie wie, prawda?

– Prawda – wyszeptał, pokonując ściśnięte gardło, choć nie mógł zwalczyć twardego supła, w jaki właśnie zawiązywały się jego wnętrzności. Podniósł niepewnie ręce i objął jej złączone dłonie, delikatnie przesunąwszy palcami po suchej skórze. Przekrzywił głowę i bezwstydnie wdychał zapach jej włosów.

– Wiesz, Mikkel, w zasadzie to chciałabym tu zostać, głównie ze względu na Kajsę, poza tym, wiesz, to w końcu Szwecja, mój dom. Bez względu  na to, jak dobrze będę mówiła po angielsku, nigdy nie będę tam pasować. Nawet jak będą patrzeć na mnie ze współczuciem, a z pewnością będą, oni wszyscy wiedzą dobrze… Będą rozumieli…

– Ja też rozumiem – przerwał jej stanowczo i dotknął nosem jej policzka. Zerknęła na niego niepewnie. Nie mógł rozumieć, ale tego nie wolno było mu powiedzieć. Wyprostowała się i przeszła naokoło, żeby usiąść mu na kolanach.

– Jest w tobie coś takiego… – mruknęła, przypatrując mu się z bliska. – Jakbyś wszystko wiedział, mimo że nie wiesz, jakbyś wszystko rozumiał i wszystko widział, i zawsze tu był. Wiesz, jest coś takiego, że… Jesteś bezpieczną przystanią, wiem, że mogę ci powiedzieć bardzo wiele i że mnie nie zawiedziesz. I że będziesz, zawsze będziesz.

Desperacka nadzieja rozkwitła w jego sercu i rosła coraz bardziej, w miarę jak zbliżał do jej twarzy swoją. Nigdy nie patrzył w jej oczy z tak bliska, nigdy nie czuł jej zapachu tak intensywnie. Okropne uczucie, nad którym tak naprawdę nigdy się nie zastanawiał, zaczynało go ogarniać, a on nabierał podejrzeń, że to miłość. Ta okropna, patetyczna miłość, pod którą można podciągnąć wszystko i nic. Przez chwilę nawet miał wrażenie, że czuje śmieszne motyle w brzuchu, w zasadzie cały drżał, serce łomotało mu jak szalone.

Próbowała przeniknąć go spojrzeniem. Jak dużo mu powiedziała? Ile wypaplała zupełnie bezmyślnie i czy mógł się czegoś na tej podstawie domyślić? Czuła jak bije mu serce, dawno nie była tak blisko nikogo, dawno nikt nie był tak blisko jej. Przekrzywiła głowę zupełnie instynktownie, tak to przecież działa, prawda? Szukała jakiegokolwiek znaku w jego rozszerzonych oczach, w przyspieszonym oddechu.

– Czy szpital zapewniłby jej odpowiednią opiekę? – mruknęła nagle.

– Nie wiem – szepnął, owiewając jej szyję gorącym oddechem, od którego napięły jej się wszystkie mięśnie.

– To bardzo dobry szpital – mamrotała coraz ciszej. – Może zajmą się nią lepiej niż ja… – stłumiła jęknięcie, kiedy musnął wargami płatek ucha. – Może to jest właśnie to najlepsze wyjście, może niepotrzebnie uciekałam, może… ach… może nie da się…

Ciepłe usta Mikkela sunęły po jej skórze coraz niżej, obdarzając pieszczotami wrażliwą szyję.

– Może nie da się… – przytaknął miedzy kolejnymi pocałunkami. Wysunął język i trącił jej dolną wargę, na co zupełnie straciła panowanie.

– Mikkel! – jęknęła przeciągle. – Czy to wszystko ma sens? Mam wrażenie, że każdy mój krok powoduje nieszczęście…

– Bzdura – warknął, przyciskając w końcu wargi do jej ust. Delikatna pieszczota zawładnęła nimi, plącząc rozgrzane oddechy w jeden, skłaniając ich do błądzenia dłońmi po zagubionych ciałach.

Może nie da się uciec.