dwa

Bardzo, ale to bardzo powoli zaczyna się coś dziać. 

Jakby jakieś pojęcia był niejasne (mam tu na myśli na przykład fikę) to zapraszam do Informacji, tam znajduje się mały słowniczek uzupełniany na bieżąco.

Pierwsza wstała Inge. Wyplątała się zręcznie z ciasnych objęć młodzieńca, zupełnie ignorując jego pytające spojrzenie i podniosła się, niezręcznie owijając się kołdrą. Kiedy było już po wszystkim, jej rozum nagle wrócił i z cichym kliknięciem wskoczył na swoje miejsce. Purpurowego rumieńca zalewającego twarz nie zdołała opanować, udało jej się jednak nie rozpłakać w nagłym przerażeniu. Kumulująca się od dłuższego czasu potrzeba bliskości została zaspokojona, a w jej miejsce pojawiła się dawna, dobrze znana chęć kompletnej izolacji. Wiedziała jednak, że nic poza tym nie wróci już do stanu wyjściowego.

Stała bezradnie obok łóżka, zagryzając napuchnięte jeszcze wargi i czekała na ruch Mikkela. Pierwszy raz nie wiedziała jak z nim rozmawiać. Cisza pogłębiała się, stając się niemal namacalną, tak gęstą, że potrzebowała niemożliwie dużo miejsca.

– Będziesz tak stać i czekać aż coś powiem, prawda? – miękki głos młodzieńca rozlał się po pomieszczeniu. Przypomniała sobie jak usłyszała go po raz pierwszy i nie mogła się nadziwić, że można mieć aż tak ciepły, przyjazny głos. Cóż, teraz był trochę chłodniejszy.

Przestąpiła z nogi na nogę, niepewna co powinna zrobić. Nigdy wcześniej nie była w takiej sytuacji i nie miała pojęcia jak z tego wybrnąć. Najbardziej chciała w końcu zostać sama, zaszyć się w pokoju Kajsy i zaśpiewać jej coś, fałszując obrzydliwie.

– Nie mam zamiaru niczego ci ułatwiać.

Zerknęła na niego niechętnie, na gładkim, wysokim czole pojawiła się pionowa zmarszczka. Jakby na potwierdzenie swoich słów, Mikkel rozparł się wygodnie na materacu, podpierając głowę pięścią. Drugą dłonią wygładzał zmięte prześcieradło, zamiast zakryć swoją bezwstydną nagość, co zauważyła ze zmieszaniem i natychmiast znów opuściła wzrok.

Matowe, ciemne deski, na których stała, nagle wydały się niezwykle interesujące ze swoimi promienistymi słojami i czarnymi sękami. Jej spojrzenie mimowolnie prześlizgnęło się po podłodze aż dotarło do wybrzuszenia, które zaczynało się szparą nieco szerszą niż między pozostałymi panelami. Wyjazd do Anglii wydawał się teraz całkiem ciekawą perspektywą.

– Inge, do cholery, potraktuj mnie w końcu poważnie!

Młody mężczyzna błyskawicznie poderwał się z łóżka i stanął naprzeciwko blondynki, która nerwowo gryzła paznokieć.

– Zwodziłaś mnie przez tyle czasu i nic nie mówiłem, nie narzucałem się wcale. W końcu przyszłaś do mnie sama, sama! A teraz co robisz?! – Zadarł jej brodę do góry, próbując zmusić w ten sposób do spojrzenia sobie w oczy. Nie osiągnął jednak wiele, bo spłoszona dziewczyna zacisnęła powieki. – Cholera jasna, po co szłaś ze mną do łóżka?

Głos mu się załamał, ruchy stały się jeszcze bardziej nerwowe, zaczął przechadzać się przed nią w tę i we w tę, mrucząc pod nosem przekleństwa, to zaciskając, to rozwierając pięści. Głuche uderzenia stóp o podłogę wydawały się jedynym dźwiękiem w promieniu wielu mil.

Kiedy ciągłe przełykanie zgęstniałej śliny nie pomogło, odchrząknęła głośno, czym ściągnęła na siebie jego uwagę. Zatrzymał się, choć nie przestawał zaciskać dłoni, nie mogła nie zauważyć, że mięśnie jego brzucha napięły się, jakby oczekiwał silnego ciosu.

– Wiedziałeś, na co się piszesz – wymamrotała w końcu, pierwszy raz nie mając wrażenia, że jej pokój jest najprzytulniejszym miejscem na ziemi. Nieco przybrudzone, białe ściany nagle wydały się złowieszcze, kiedy przemykały po nich cienie drzew poruszanych wiatrem. Masywna komoda stojąca w rogu pokoju wyglądała jak przyczajony potwór, a papierowy żyrandol raptownie wydał się niezwykle ciężki i zwisał nad jej głową niczym miecz Damoklesa.

– Słucham? – wykrztusił. – Skąd… skąd taki wniosek w ogóle, o co ci chodzi? Przepraszam, nie miałaś powieszonej na drzwiach tabliczki: „nie uprawiaj ze mną seksu, bo później zaczynam gryźć”!

Zarumieniła się jeszcze mocniej.                              

– Przecież wiedziałeś, jak to wygląda…

– Co „to”? – warknął wściekle, po czym głośno przełknął ślinę. Jego grdyka podskoczyła szybko i zaraz opadła na swoje miejsce.

Zakreśliła ręką niedbały łuk w powietrzu i wzruszyła ramionami, które raptownie wydały mu się odpychająco jasne.

– Co „to”? – powtórzył bez cienia zrozumienia, za to irytując się jeszcze bardziej. – Sprawa wyglądałaby inaczej, gdybyś miała do mnie choć krztynę szacunku!

Gorzki wydźwięk jego słów nie przywołał najprzyjemniejszych wspomnień.

– Przestań – jęknęła z wyrzutem, patrząc bezsilnie jak zbiera z podłogi porozrzucane ubrania i zaczyna je na siebie naciągać, kierując się do wyjścia. Szarpnął wściekle za klamkę, wykicał, podciągając spodnie i zbiegł po schodach, które trzeszczały jak jeszcze nigdy przedtem.

Przez chwilę nie wiedziała co zrobić, oddychała płytko i, jakby w transie, raz po razie oblizywała usta. W końcu odetchnęła głęboko, przestając strzelać nerwowo oczami, szukając jakiegoś miejsca zaczepienia, zorientowała się, że po raz pierwszy nie zwrócił uwagi na to czy nie narusza spokoju jej siostry. Zamiast wstydu, poczuła ulgę i to zmartwiło ją najbardziej.

~*~

– Jestem złym, wstrętnym człowiekiem, Kajsa. Jak mogłam go tak potraktować?

Chropowata, wilgotna gąbka przesuwała się powoli po drobnych ramionach jej siostry, podczas gdy Inge w skupieniu ściskała różdżkę. Nie spodziewała się, że powrót do czarów będzie tak trudny, nie mogła się skupić i męczyła się bardziej niż to zapamiętała z początków nauki. Miała wrażenie, jakby próbowała przywrócić do życia dawno nieużywany mięsień. Gąbka na chwilę opadła na pościel, zostawiając na prześcieradle morką plamę, ale dziewczyna natychmiast machnęła dłonią, na co uniosła się ręka jej siostry, by zaraz opaść bezwładnie.

– Psia kość – warknęła, próbując skupić całą uwagę na gąbce. – Nie. Mogę… do. Nich. Wrócić – dukała – skoro nie umiem… czarować.

Wypuściła powietrze i wsparła głowę na dłoniach, poddając się.

– Powinnaś teraz powiedzieć, żebym się nie poddawała, na Merlina, Kajsa, dlaczego ty się nie obudzisz? Dlaczego zostawiasz mnie ciągle samą, ja tu wariuję, rozumiesz?

Kilka płowych kosmyków wysunęło się z ciasnego kucyka, opadając na jej czoło, na które z wysiłku wstąpił pot. Przez chwilę przebierała palcami, przez co szczupłe, drobne palce wyglądały jak odnóża pająków, ciągnące ciężkie korpusy na szczyt jej czaszki.

– To nie ma sensu – warknęła w końcu, podrywając się z twardego krzesła. Zbiegła na dół i, gdy dopadła zlewu, zdała sobie sprawę z tego, że już dawno nie była aż tak zagubiona. Przeklęty Charlie i przeklęte niepokoje w Anglii.

~*~

Od czterech dni nie mogła się przemóc, by ponownie spróbować zapanować nad różdżką. Nie ruszyła jej od chwili, w której zmusiła się do użycia jej po tylu latach. Przez ten czas nie otwierała też drzwi Mikkelowi, ignorując zapalczywe dobijanie się. Na skutek tego, że zapomniała, że dała mu zapasowe klucze do bramy, musiała zamykać sam dom, czego nie robiła w zasadzie nigdy.

Kiedy przychodził, ona wdrapywała się po wąskich schodach na górę i chowała się w pokoju, udając, że nikogo nie ma. Za drugim razem zauważyła list od Weasleya, leżący spokojnie na parapecie, nieruszany od kilku dni. Wciąż nie była pewna czy powinna opuścić Szwecję, więc nadal mu nie odpisywała. Znała go jednak na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że za jakiś czas napisze znowu, zrobiłby to, nawet gdyby sprawa nie była tak pilna, jak twierdził.

Ciężkim westchnieniem poprzedziła założenie grubej, puchowej kurtki i wyszła na zimne powietrze. Z wiadomych przyczyn wolała nie wychodzić z domu, ale skoro próbowała żyć jak normalnie mugole, to nie miała na to szans. Świeży śnieg zaskrzypiał pod jej butami, kiedy pokonywała drogę do bramki, która podczas mrozów sprawiała jej okropne problemy, a otworzenie jej graniczyło z cudem, zwłaszcza kiedy nie było z nią Mikkela, który potrafił sobie poradzić ze wszystkim.

– Już myślałem, że nigdy nie wyjdziesz z domu! – Radosny głos dotarł do jej uszu tuż po tym, jak weszła na ulicę i wyciągnęła z paczki ostatniego papierosa. Przez chwilę się zawahała, ale stwierdziła, że pozwoli, by wydarzenia toczyły się swoim własnym rytmem. Skoro nie odpuścił przez tyle czasu i nie pomogło ukrywanie się na piętrze, to widocznie do tego spotkania miało dojść. Spokojnie podpaliła papierosa i zaciągnęła się głęboko, wciąż się nie odwracając.

– Chciałem wpaść do ciebie na fikę, ale nie było cię w domu. – Dogonił ją i próbował zajrzeć w pochmurne oblicze, które systematycznie kryła za dymem papierosowym.

– Przecież nie pijesz kawy – mruknęła z przekąsem, decydując się zerknąć na niego kątem oka. Uśmiechnął się promiennie, ukazując symetryczne dołeczki w policzkach.

– Mam bułeczki cynamonowe. – Widocznie postanowił udawać, że nic się nie stało. Pokiwała głową. – Pozwolisz, że ci potowarzyszę?

Już miała odmówić, ale naraz przypomniała sobie, że właśnie idzie wydać resztki pieniędzy, które jej pozostały, a jedyną szansą na zarobienie kolejnych jest kontakt z wydawnictwem jego ojca. Przełknęła zmieszanie i postanowiła zagrać w jego grę. Skoro już mają udawać, że nic nie zaszło…

– Co tam u twojego taty? – zagadnęła. Nie musiała na niego patrzeć, by wiedzieć, że Mikkelowi wyraźnie zrzedła mina.

– Dobrze… – odparł po chwili. – Potrzebujesz pracy, co?

– Nie powiem, że nie.

Pokiwał głową.

– Odezwę się do niego.

Wymruczała niewyraźne podziękowania i powróciła do kontemplowania papierosa, niepewna swoich uczuć.

Owszem, sumienie trochę ją gryzło, ale z drugiej strony była przeświadczona, że to z winy Mikkela ich stosunki znacząco się ochłodziły. Bo skąd przyszło mu do głowy, żeby nagle ją całować? Wiedział doskonale jak bardzo spragniona jest bliskości i do tamtej chwili zawsze dawał jej dokładnie to, czego potrzebowała – spokojną, przyjacielską czułość, pewność, że ktoś zawsze stanie po jej stronie. A teraz? Teraz wszystko się rozsypało przez jego głupie, głupie pocałunki.

– Nie wyszłaś z domu nawet na Świętą Łucję, co? Nie widziałem cię nigdzie.

– Tak – odparła zdawkowo. Święta nigdy nie miały dla niej specjalnego znaczenia, nie była wychowywana w żadnej wierze, prócz tej w magię i ludzi. Przynajmniej jedna z nich nie zawiodła.

– Świecę chociaż zapaliłaś? Idzie trzeci tydzień adwentu.

Czemu nagle tak się tym interesował? Zerknęła na niego podejrzliwie, ale nie udało jej się niczego wywnioskować z jego miny. Ostrożnie pokręciła głową, obserwując jego reakcję.

– Wiesz, tak pomyślałem… – ciągnął, widocznie starając się zachować kamienną twarz – że skoro miałabyś spędzać święta sama…

– Nie sama, tylko z siostrą – przerwała mu gwałtownie, szybko orientując się do czego zmierzał. Może gdyby to wszystko się nie wydarzyło, to chociaż udawałaby, że zastanawia się nad jego propozycją, ale teraz nie było o tym mowy. Spuścił wzrok.

– Jasne, rozumiem.

Nie, nie rozumiał i po raz kolejny ją to uderzyło. Nie miała w najbliższym otoczeniu nikogo, kto mógłby zrozumieć. Owszem magia niesie wielkie korzyści, ale ma też drugą stronę, nie tak oczywistą dla przeciętnych ludzi, którzy nie mieli nieszczęścia żyć w czasach wojny. Niestety siebie nie mogła do tego grona zaliczyć.

Po raz ostatni zaciągnęła się głęboko i upuściła niedopałek na ziemię, po czym przydeptała go traperem na grubej podeszwie. Wciąż trzymała dym w płucach, chociaż zaczynał gryźć – najwyraźniej tego gryzienia potrzebowała.

Zerknęła na Mikkela, którego mina sugerowała, że naprawdę intensywnie myśli. Niechybnie bardzo starał się wpaść na coś, co pozwoli bezboleśnie wrócić do poprzedniej relacji. W tamtej chwili zdała sobie sprawę z tego, że jest jej po prostu smutno z powodu takiego obrotu sprawy. Utrata jedynego przyjaciela z pewnością nie była tym, czego mogła się spodziewać jeszcze kilka dni temu.

Drogę do sklepu pokonali w milczeniu, bez dalszych prób nawiązania rozmowy ze strony Mikkela, ale już kiedy wracali, uznała, że lepiej jednak będzie, jeżeli to sobie wyjaśnią. Zaprosiła go do środka, ignorując szeroki uśmiech rozświetlający jego twarz.

– Słuchaj, Mikkel – zaczęła, siadając przy stole w kuchni – to, do czego doszło, zdecydowanie nie powinno było się wydarzyć i oboje dobrze o tym wiemy. Mam świadomość – podniosła rękę, uciszając jego sprzeciw – że ja też nie zachowałam się w porządku, ale to nie ma teraz żadnego znaczenia, chodzi o to, że nasze dotychczasowe stosunki nie mają już racji bytu…

– Chyba  żartujesz!? – krzyknął w końcu, zrywając się ze swojego krzesła. – Dlaczego niby coś, co było nam obojgu potrzebne miałoby przekreślać naszą przyjaźń?

Podszedł bliżej i patrzył na nią z góry przez krótką chwilę, ale zaraz się wycofał i oparł się o ścianę, wciąż patrząc na nią niechętnie i marszcząc brwi.

– To wszystko przez ten list — warknął po chwili.

Drgnęła.

– A co to ma ze sobą wspólnego?

– Przypomniał ci o poprzednim życiu i teraz chcesz uciec, tak jak uciekłaś wtedy.

– Skąd…? To wcale nie tak!

Wzruszył ramionami – widocznie wiedział swoje.

– Niby byliśmy blisko, ale przez cały czas trzymałaś mnie na dystans. Niewiele tak naprawdę o tobie wiedziałem, ale nie przeszkadzało mi to, brałem tylko tyle, ile dawałaś. A teraz nagle napisał ten twój pierwszy chłopak i znalazł jakiś sposób, żeby ściągnąć cię z powrotem do siebie, do tej całej Anglii…

– Ale przecież to wcale nie jest tak! Nie masz pojęcia o tym, co tam się dzieje!

– Ale za to wiem, co dzieje się tu. Boisz się tego uczucia i dlatego mnie odtrącasz.

Wpatrywała się w niego z bezbrzeżnym zdumieniem. Jak mógł wszystko pojmować tak opacznie i w ogóle nie dostrzegać istoty sprawy?

– Co ty pleciesz? – warknęła w końcu. – Mikkel, to, co dzieje się w Anglii, nie ma nic wspólnego z naszą rozmową. Ani tym bardziej Charlie, który nie jest żadnym moim „pierwszym chłopakiem”. Rozmawiamy o czymś zupełnie innym.

Prychnął, nawet nie starając się tego zamaskować.

– W dodatku – ciągnęła – nie ma mowy o żadnym tłumionym uczuciu, które mnie przeraża. W ogóle, o żadnym uczuciu, jasne? To, co się stało, było chwilową słabością, byłam trochę zagubiona, a ty to wykorzystałeś…

– Słucham?! – Oderwał się od ściany i wsparł na krześle. Zarumieniła się pod ciężarem jego spojrzenia.

– Właśnie tak – potwierdziła, spuszczając wzrok. – I żadna twoja męska duma tego nie zmieni. Widzisz, właśnie dlatego nasza dalsza znajomość nie ma sensu, wiem, że zawsze będziesz do tego wracał…

– Daj spokój, po prostu się boisz tego, co zaszło, boisz się tego, że ci się podobało. Boisz się wszystkiego, nawet mnie, mimo że zawsze mogłaś na mnie liczyć i miałaś moje wsparcie, mogłaś powiedzieć mi o wszystkim. Pomogłem ci nawet w znalezieniu pracy i zadeklarowałem, że nie zostawię cię na lodzie, nawet mimo tego wszystkiego… Nie byłoby w ogóle sprawy, gdybyś się potem tak głupio nie zachowała — zupełnie jakbyś tylko szukała wymówki, żeby przestać się ze mną widywać. – dodał po chwili.

Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie odezwała się ani słowem. Zamiast tego przetarła blat zniszczonego, białego stołu i wyjrzała przez okno, zawieszając spojrzenie na czapach śniegu osiadłych na drzewach.

– Przemyśl to, Inge, i zachowaj się jak dorosła. Nie możesz wiecznie uciekać.

Dopiero trzaśnięcie drzwi uświadomiło jej, że naprawdę wyszedł. Zakryła twarz dłońmi i odetchnęła głęboko. Po raz kolejny wróciła do punktu wyjścia – nie miała pojęcia co robić dalej. Po chwili siedzenia w bezruchu weszła na piętro i po raz kolejny wzięła do ręki list od Charliego.

Wygląda na to, że potrzebujemy pomocy z każdej strony. Nie wiem do końca, jak wygląda sytuacja w Szwecji, ale wiem dobrze, że Skandynawia zawsze optowała za Sama–Wiesz–Kim.

Nie ryzykowałbym, gdybym nie był pewien, że się do nich nie przyłączysz. Słyszałem o wszystkim i jest mi bardzo przykro, żałuję, że składam ci kondolencje w takich okolicznościach.

Odezwij się tak szybko, jak to będzie możliwe,

Charlie Weasley

Po kolejnej lekturze nadal była rozbita. Dominowała chęć ukrycia się gdzieś daleko i udawania, że nie istnieje, ale tliła się też w niej iskierka oporu. To jasne, że bała się o Kajsę, o siebie trochę mniej, ale i tak wolała nie lecieć na pewną śmierć.

Zastanawiała się też czy Charlie wie gdzie ją znaleźć. Miała wrażenie, że zadbała o to, by nikt nie znał jej aktualnego miejsca pobytu; Revingeby leżało w idealnej odległości od Skövde – ani zbyt blisko, ani tak daleko, jak można by się spodziewać po osobie, która ucieka. Starała się zatrzeć wszystkie ślady, ale jeżeli Charlie zdoła ją odnaleźć, to i tak będzie musiała zmienić kryjówkę, bo będzie to oznaczało, że z taką samą łatwością odnaleźliby ją śmierciożercy. O ile tylko chcieliby jej szukać.